Over cannelloni en communicatie

Elkaar begrijpen in een relatie…

Je zou denken dat dat met de jaren makkelijker wordt. En dat is ook wel zo: als je al lang met je partner samen bent, heb je ongetwijfeld al ervaren dat een blik, een gelaatsuitdrukking of een half woord genoeg kan zijn om te weten wat hij of zij op dat moment denkt.

Maar helemaal rimpelloos? Dat wordt het wellicht nooit, heb ik dit weekend geleerd.

Uit het leven gegrepen

Zaterdagavond, omstreeks 20u. In onze keuken hangt een heerlijk zuiderse geur. Zondag komt er bezoek, en ik ben net klaar met de vulling voor de cannelloni. Mijn eerste keer.

Nu ben ik een Vlaamse vrouw. En als Vlaamse gastvrouw - dus met Bourgondische roots - is er één horrorscenario dat te allen prijze vermeden moet worden: dat gasten met honger van tafel gaan. Dus vraag ik, kookpot in de hand, bevestiging aan manlief. Of dat volgens hem volstaat voor 40 cannelloni?

Een doodgewone vraag, waarop ik een doodgewoon antwoord verwacht. “Ja”, “nee”, “ik denk van wel/niet”, of eventueel ook nog “ik heb eerlijk gezegd geen idee”.

Manlief echter zegt niks en haalt prompt een rolmeter uit zijn werkkast. Vervolgens meet hij de diameter van de pan en verdwijnt hij, een lege cannelloni in de hand, naar de woonkamer. Nog steeds zwijgend.

Ikzelf vraag me intussen af of ik dat soort dingen in de toekomst niet beter opzoek op Google. En of ik toch niet wat minder talent voor communicatie heb dan ik denk te hebben.

Tot hij opeens breed glimlachend voor me staat

Met een antwoord - nee, wat zeg ik, met hét antwoord:

“Als je pan helemaal vol zit, heb je vulling voor 121 cannelloni. Met wat er nu in zit, vul je er volgens mij een zestigtal.”

Dat had hij berékend, de lieve schat.

Ik heb gelachen tot mijn buik er pijn van deed. Uit dankbaarheid, dat spreekt voor zich.

En de cannelloni? Die waren erg lekker - en ik vulde er inderdaad precies 60 :)