Corona verandert alles. Ook de manier waarop we daten: tegenwoordig valt het fysieke contact tijdens het daten grotendeels weg. Dating wordt slow dating, waarbij kwaliteit primeert op kwantiteit en singles bewuster nadenken over al dan niet afspreken in real life.

Volgens mij kan dat de hele samenleving ten goede komen. Wil je weten hoe?

Ooit de norm

Eerst even dit: slow dating is niet nieuw. Meer nog: slow dating was ooit de norm, en dat niet eens zo lang geleden. Vraag maar eens aan je tachtigjarige (over)(groot)moeder hoe het er in haar tijd aan toe ging: veel kans dat je zult horen over een ontmoeting annex eerste dans onder toeziend oog van vader op het jaarlijkse parochiefeest, gevolgd door een lange periode van gechaperonneerde wandelingen en een intense briefwisseling.

Bij een afspraak voor de theevisite was de kraaknette bloes hoog dichtgeknoopt en reikte de rok tot onder de knie. Fysiek contact? Dat kwam neer op handje vasthouden en af en toe een stiekeme kus. “Elkaar zien” was niet meer dan dat: elkaar zien en met elkaar praten – op respectabele afstand uiteraard.

Hoewel de tijden veranderd zijn, loopt dat laatste helemaal gelijk met daten in coronatijd. En dat is zeker niet negatief.

Good things take time

Je moet afstand houden en kunt op een date dus alleen maar met elkaar praten? Fijn! Goede communicatie is immers het cement van een relatie die blijft duren. Partners die met elkaar kunnen praten, kunnen de wereld aan. Corona dwingt koppels in wording om eerst en vooral na te gaan of dat aspect goed zit, en om daar de juiste conclusie aan te verbinden als dat niet het geval is. Lukt het praten niet? Dan blijft het bij die ene date - en hoeft kussen ook niet. Klaar.

Daarnaast geeft corona het daten meer diepgang. Toogpraat zonder toog gaat nu eenmaal minder vlot, waardoor je tijdens de date sneller serieuzere onderwerpen zult aansnijden. Hoe jij het leven ziet bijvoorbeeld, en welke waarden voor jou belangrijk zijn – nog dingen die je beter even aftoetst om latere teleurstellingen te voorkomen.

Zelfs het gehate mondmasker kan een troef zijn. Een relatie die wil blijven duren, mag immers niet gebaseerd zijn op fysieke aantrekking alleen – tenzij je van plan bent om de relatie na een jammerlijk verkeersongeval te beëindigen natuurlijk. Het mondmasker dwingt ons collectief om verder te kijken, voorbij het uiterlijk, naar de persoonlijkheid achter het masker. En wanneer het uiterlijk niet langer een doorslaggevende rol speelt, lopen er onmiddellijk veel meer mogelijke droomprins(ess)en rond!

Seks ≠ geborgenheid

Tot slot: corona heeft ons doen inzien dat we als mens een grote behoefte hebben aan geborgenheid. En ook dat is goed. Want geborgenheid, dat is geen seks. Het is niet vluchtig, en ook niet te koop: het is iets wat groeit wanneer twee mensen voor elkaar kiezen. Die keuze wordt beloond met het besef dat je bij iemand hoort, en dat je bij die persoon kunt thuiskomen, wat er ook gebeurt, als stevige uitvalsbasis en veilige haven.

Misschien zou je zelfs kunnen stellen dat corona ons geleerd heeft dat we meer behoefte hebben aan liefde dan aan seks. En misschien zullen we daardoor gaan beseffen dat we seks en vrije liefde de afgelopen vijftig jaar wat overgewaardeerd hebben – ten koste van geborgenheid en relationele stabiliteit.

Misschien moeten we als samenleving actief proberen om die lessen niet te vergeten. Zeker als je bedenkt dat een gelukkig en stabiel privéleven mee bepaalt of je in een crisissituatie (een pandemie, om maar iets te zeggen) overeind blijft. Dan heeft corona alvast iets positiefs opgeleverd voor ons allemaal.